Lagatæknifræðingar og lærisveinar þeirra.

 ÓNÝTIR LÖGMENN.

„Annars vegar var að kennslan í Lagadeild HÍ var fyrir neðan allar
hellur. Þar voru nokkrir æviráðnir gjörsamlega óhæfir prófessorar sem
ýmist kunnu ekkert í lögfræði eða höfðu tileinkað sér það sem ég kýs
að kalla tæknilögfræði. Hún gengur út á það að lögfræði hafi ekkert
með réttlæti eða sanngrini að gera, heldir sé eingöngu að skilgreina
lagatexta tæknilega og þá helst reyna að finna einhverja formgalla á
máli. Það eru einmitt fylgismenn þessarar lagatækni sem hefur snjóað
inní Hæstarétt undir dómsmálaráðherraforystu Sjálfstæðisflokksins.
Fyrir vikið er oft nánast útilokað að fá barnaníðinga dæmda og
endalaust verið að vísa málum frá eða senda þau aftur í héraðsdóm. Og
þess vegna slapp t.d. Jón Ásgeir að mestu í Baugsmálinu.

Fyrir íslenskum dómstólum skiptir réttlæti engu máli. Lögfræðin á
Íslandi hefur umhverfst í einhverja undarlega lagatækni, sem oft
virðist á skjön við réttlætistilfinnungu þjóðarinnar. Þessu þarf að
breyta. Það þarf að endurmanna lagadeildir Háskólanna sem eru fullar
af lagatæknifræðingum og lærisveinum þeirra. Því miður eru engar
horfur á að slíkar breytingar verði í bráð.

Hins vegar eru Alþingismenn eins og fífl gagnvart dómsvaldinu. Setja
því afskaplega undarlegar leikreglur. Sá fáránleiki birtist m.a. í því
að lögin (og dómaframkvæmd) eru þannig úr garði gerð að menn sem ganga
í skrokk á öðrum með misþyrmingum, fá álíka eða jafnvel miklu vægari
dóm heldur en menn sem flytja til landsins fíkniefni. Vissulega eru
afleiðingar fíkniefna oft andstyggilegar en lógíkin þarna er vandséð.
Sennilega væri miklu nær að þyngja dóma í líkamsárármálum o.þ.h., en
lögleiða væg fíkniefni; þar með myndi eftirspurn eftir sterkari efnum
hrynja og ríkisvaldið hefði góða yfirsýn yfir fíkniefnasöluna rétt
eins og áfengissölu. Þess í stað er búið að koma hér á kerfi þar sem
fíkniefnasmyglarar fá álíka dóma – eða jafnvel þyngri dóma – heldur en
þeir sem nauðga ungum stúlkum eða drengjum og eyðileggja sálarlíf
manneskju til allrar framtíðar.

Svo er líka alveg makalaust hvaða fyrirkomulag hefur myndast hér þegar
líkamstjón eða miski er metin til fjár. Í huga íslenskra dómara og
íslenskra alþingismanna, sem hafa það hlutverk að setja landinu lög og
stjórnarskrá, virðist sem mannslífið sé afskaplega lítils virði. Ég
bara nenni ekki að fara að ræða þau málefni; þá fer ég að öskra af
reiði. Verð þó að nefna hvernig Alþingi, fyrir þrábeiðni
tryggingafélaganna, ákvað að dæma öll íslensk börn sem lenda í
örkumlum til ævilangrar fátæktar. Þessu voru reyndar gerð athyglisverð
skil í Kastljósinu síðasta vetur, þar sem rætt var við föður drengs,
sem var farþegi í bíl sem brjálæðingur ók á með þeim afleiðingum að
drengurinn lamaðist og systir hans lést. Svo sitja þessi aumingjar
niðri á þingi, bora í nefið og samþykkja lög sem draga stórkostlega úr
þeim bótum sem barnið ella fengi og viðmiðunin er að barnið hefði
hvort sem er alltaf bara orðið láglaunaplebbi og eigi alls ekki neitt
annað skilið en að veslast upp lamað í fátækt.

Þetta er svo ömurlegt að það nær ekki nokkurri átt. En vart nokkur
starfandi lögmaður virðist hafa sérstakan áhuga á að þessu verði
breytt, né alþingismenn. Þetta, eins og svo margt annað, sýnir hversu
íslenska þjóðin er dofin og sljó og hversu alþingismenn Íslendinga eru
upp til hópa skyni skroppnir bjánar. Enda situr Árni Johnsen á þingi
og fólkið kýs hann. Segir kannski allt sem segja þarf?

Íslenskar lagavenjur eins og þær hafa myndast og þróast fyrir
tilverknað lagatæknifræðinga og óhæfra alþingismanna eru svo
sannarlega eitthvert sorglegasta fyrirbæri sem hér hefur orðið.“